In haar oneindige wijsheid componeerde de WPC aan het begin van dit seizoen een dreamteam, waar het Y lang op gewacht heeft. Jaar in, jaar uit werden er in de lagere regionen van onze dierbare vereniging kampioenschappen beloofd, vooral door teams met spelers die ooit, ooit nog veel beter waren dan ze nu nog zijn. Maar de tijd snelt het zelfinzicht vooruit, dus konden de ambities elk jaar na een wedstrijd of vier-vijf weer de ijskast in.
Zo niet dit seizoen. Heren 6 werd overtuigend kampioen, twee verliespartijtjes met een doelpuntje verschil, van tegenstanders die ook zijn verslagen. En verder winst, winst, winst. Wat was het geheim? Het antwoord is: drie jongens, drie aanvoerders, een scorende midvoor én midachter én aanvulling uit H7 inclusief een doorgedraaide keeper.
Het grootste complimenten gaat uit naar de drie jongens van rond de zestien: Damian, Ceryl en Lars, die vrolijk deden alsof er niets aan de hand was toen ze ingedeeld werden bij een team waarvan de meeste speler zeker 25 jaar ouder waren. Ze lieten zich de goedbedoelde opmerkingen welgevallen, en hielden vast aan hun eigen speelstijl, die door het jaar steeds effectiever werd. En gelukkig was Marty er nog, jong genoeg om nog de taal van de youngsters te spreken, oud genoeg om al die eigenwijsheden weg te lachen, kortom het stille cement van het team.
Het team had geen coach, dus wierpen zich drie aanvoerders op, waardoor het team optimaal aan de wedstrijden kon beginnen. Robe**o verzorgde inspirerende mails en informeerde voor de wedstrijd bij iedereen of er wel genoeg heen en weer bewogen was de week ervoor. Rik pakte het spelbord en legde tijdens de voorbespreking keer op keer geduldig uit welke systemen er tijdens de wedstrijd gespeeld werd en wanneer we overgingen van systeem 1 en naar 2 of andersom en dan terug. En dan Daan, aanvoerder aller tijden, die met een niet aflatend optimistisch enthousiasme iedereen oppept en scherp houdt.
Komen we bij het scorend vermogen. Omdat alle midvoors van vorig jaar vertrokken mocht Daniël het proberen en zowaar, als hij niet naar de tribune keek op zoek naar zijn nieuwe meissie, of ergens in hoofdstuk 28 van zijn boek dat nooit af komt verdwaalt was, schoot hij er gewoon ballen in. Bijzonderder is dat ook de midachter zich meldt aan de topscorerslijst. Behalve als je weet dat hij Dennis de Menace heet, die overigens net als Robe**o een compliment verdient omdat ze het hele seizoen mee bleven doen in plaats van zich door KNVB op vakantie te laten sturen. Dennis onderzocht nog even de mogelijkheden toen hij een scheidrechter op een nieuwe spelregel attendeerde, maar het bleef bij een berisping.
En tot slot onze twee helden uit het zevende, die zich moeiteloos aan het niveau van het team hebben aangepast. De oudste, meest gespierde, vervaarlijk getatoeerde en meest trainende Kris, die alleen licht geïrriteerd raakt als zijn neus een beetje bijgebogen wordt, maar verder het hardwerkende en onregelmatig scorende snoesje van het team is. En Johan, onze DJ-keeper, die voor meer dan 5000 dansende mensen plaatjes draait op de beroemdste strandtrend van Nederland, uitkijkend over een zee van bewegende lichamen, waarvan het vrouwelijke deel smachtend naar hem opkijkt. Deze wandelende dressman sluit zich elke zaterdagavond bij het dreamteam aan, om zich door tegenstanders te laten beschieten, bekeken door maximaal anderhalve fan, die ook nog niet voor hem gekomen is.
Daar zit misschien het enige smetje op de droom, we danken de fans (twee ouders en een frisgeliefde) voor hun aandacht, maar een dreamteam verdient meer. U heeft nog twee wedstrijden om niet onmiddellijk naar de IJ-kelder te rennen, maar die laatste wedstrijd van de avond met gejuich te begeleiden, want als niemand anders het gezien heeft, lijkt het kampioenschap net een droom.
Daniël
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.